Arthur Machen ( 1863 - 1947 )Άγνωστο, Θεσσαλονίκη 2005
Ανάγνωση : Αύγουστος 2009
Αναζητώντας βιβλία μεταφυσικής, βρήκα κι αυτό εδώ, με εξαιρετικές κριτικές, το πήρα. Το τέλειωσα χθες, 13.8.2009. Η αλήθεια είναι ότι νύσταξα και τα τρία βράδια που το διάβαζα, ξεχώρισα όμως μερικές φράσεις που μου άρεσαν απ' όλο το βιβλίο :
" .... ο Λούσιαν αναρωτήθηκε αν υπήρχε αληθινά στη φύση των πραγμάτων ο διαχωρισμός στις εντυπώσεις του ήχου, της οσμής και του χρώματος. Το έντονο γαλάζιο του ουρανού, το εξαίσιο τραγούδι κι οι εκστατικές μυρωδιές του κήπου, φαινόταν μάλλον σαν διαφορετικά σύμβολα του ίδιου μυστηρίου παρά ξεχωριστές οντότητες.
" Μόνο στον κήπο του Avallanius βρίσκεται η αληθινή κι εκλεκτή επιστήμη " σκέφτηκε. ( Ο κήπος του Avallanius ήταν ένας κήπος που ο Λούσιαν είχε φτιάξει στη φαντασία του ). Μπορούσε να φανταστεί έναν άνθρωπο ικανό να ζήσει με μία μόνο αίσθηση ευχαριστημένος. Γι' αυτόν, για παράδειγμα, κάθε εντύπωση αγγίγματος, γεύσης, ακοής ή όρασης, θα μεταφραζόταν σε μυρωδιά. Το φιλί θα κατακλυζόταν από την ευωδιά της βιολέττας κι η μουσική θάταν το άρωμα των ρόδων την αυγή...
Όταν κάπου - κάπου επέστρεφε ηθελημένα στην συνηθισμένη ζωή, το έκανε επίτηδες για για να επιστρέψει με μεγαλύτερη ευχαρίστηση στον κήπο της ονειρικής πόλης της καταφυγής του. Στον αληθινό κόσμο γινόταν κουβέντα για τους αντικομφορμιστές, το ενοικιοστάσιο και το χρηματιστήριο. Ο κόσμος διάβαζε εφημερίδες, έπινε αυστραλέζικο κρασί Βουργουνδίας, ανησυχούσε για τα λεφτά κι έκανε κι άλλα πράγματα το ίδιο ανόητα. Ο κόσμος είτε σοκαριζόταν όταν αναδερόταν στη λεπτή τέχνη της ηδονής είτε την μπέρδευε με τα καμπαρέ, τα μεθύσια και τα ξενύχτια με κακόφημες και πρόστυχες παρέες. Κι ο Λούσιαν ανακάλυψε προς μεγάλη του διασκέδαση ότι οι άσωτοι ήταν σε μεγάλο βαθμό πιο βαρετοί από τους θρησκόληπτους, αλλά οι πιο βαρετοί απ' όλους ήταν τα άτομα που διακύρητταν το ελεύθερο σεξ κι ονόμαζαν το σύστημα της κτηνωδίας τους " Νέα Ηθική ".
Άλλες φορές περνούσε όλη τη μέρα με ευχαρίστηση στο αμπέλι που ήταν φυτεμένο στην απότομη πλαγιά πέρα από τη γέφυρα. Ένα γκρίζο πέτρινο παγκάκι ήταν τοποθετημένο κάτω από τη σκιερή δάφνη κι εδώ συχνά καθόταν ώρες ολόκληρες ακίνητος. Κάτω, το μαυριδερό ποτάμι διέγραφε ένα ημικύκλιο γύρω από την πόλη. Διέκρινε τις δίνες του και τους λιλιπούτειους στροβίλους στα κίτρινα νερά, στα νότια εκεί που συναντούσε τη θάλασσα. Και πέρα από το ποτάμι τα ισχυρά τείχη κι εντός τους το λαμπερό μωσαϊκό της μαγικής πόλης. Τα όνειρα δεν χρειάζεται να γίνουν αληθινά, αφού μπορούν οι ίδιοι οι άνθρωποι να γίνουν όνειρα ( ! )
... και τα βλαστάρια των κληματαριών σείονταν πάνω στους λευκούς ήχους που έλαμπαν εκτυφλωτικά στο φως του ήλιου... "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου